WINDE

Winde speel ‘n rol in mens se alledaagse lewe.  Afhangende van jou ouderdom, het dit verskillende betekenisse.

Vir ‘n jong Mamma met ‘n klein babatjie, beteken “wind” die allerbelangrike bydrae tot ‘n rustige òf ontstuimige nagrus.

                       Die winde wat die baba  pla,                

                       laat arme bloedjie aanhou kla,-                

                       en moedertjie tot raserny dryf,                

                       Dus moet sy maar die ruggie vryf!          

                       Met liefie-woordjies en aanhou sus,     

                       word die winde verlos, en kalmte rus        

                       weereens oor almal en vrede heers;           

                       Salige, soete nagrus – goed vir die gees! 

         

Later het ek meer bewus geword dat wind ‘n belangrike deel vorm van ‘n plaasboer se bestaan.  Hy is afhanklik van wind wat uit die regte rigting waai – hy kan soggens op sy stoep staan en oor die wuiwende lande staar en hy kan sien of dit ‘n “goeie” dag of droë dag sal wees.

Winde van verandering het in my lewe plaasgevind. Toe ek ‘n kind was, was wind net ‘n ding wat maar altyd daar was- wat fietsry bemoeilik het en wat hare deurmekaar gewaai het!  Maar die bewuswording van dié element het sy verskyning gemaak toe ons uit die Wes-Transvaal Kaap toe verhuis het.   Die soektog na ‘n geskikte huis het begin, en daar was talle goedbedoelde wenke oor watter rigting die huis moet front.  “Nee man, hierdie huis staan verkeerd!  Die vensters front dan almal suid-oos.  Julle moet dink aan die SEDOOSTER!”  Ek het myself afgevra waarom hierdie dan so belangrik moet wees!  Die W-woord kom male sonder tal in mense se woordeskat voor.  “Hierdie een se voordeur front noord – maar pasop vir die NOORDWESTER!”  Ek was voorheen nooit bewus daarvan dat wind so ‘n deel van mens se lewe sou word nie!

Wanneer die SEDOOSTER waai, durf jy nie op straat verskyn met ‘n mooi wye romp aan – nee, ‘n langbroek vir man en vrou is ‘n noodsaaklikheid.  Wanneer  die wind in sy volle felheid waai, klou jy aan die naaste persoon wanneer jy  gebukkend voor-oor die besige straat moet oorsteek.  Kom winter, swaai die wind – dan kom die NOORDWESTER.  Enige gesoute Kapenaar kan vertel wat dìt beteken.  Ja, Die winterreën is hier!  Doer in die rigting noordwes, pak die wolke saam, dan wéét ons : hier kom ‘n ding!  Die fyn geelperskereën wat vir dae kan aanhou, is my gunsteling-soort.  Dit bring oor my gemoed  kalmte en rustigheid – en die beste van alles is, mens kan lekker snoesig, toegewoel in wintergewaad en met koue hande gevou om ‘n stomende beker koffie, gesels oor … die NOORDWESTER wat die welkome reën bring!

Linnie

28 April 2O15

KRALE

Toe ek ‘n dogtertjie was, was een van my heerlikste ervarings om langbeen in die sonnetjie saam met ons huishulp Anna, te sit.  Sy het my baie geduldig geleer hoe om etniese kralewerk te doen.  Ai, die  fraaie kleure van die krale het my oneindig gefassineer, en sy was ‘n meester onderwyseres  “Kom nou Nônna, jy moet sò maak.”  My dom vingers wou net nie daardie fyn kraletjies raakvat nie en my lang garedrade het gekoek en geknoop.  Uiteindelik kon ek darem spog met ‘n stuk kralewerk, al was dit skeef en krom – ‘n stuk werk wat soos ‘n platgedrukte reghoek gelyk het!  Maar, dit maak nie saak nie, want ek het die kuns bemeester!   Ek kon later lettertjies in die kralewerk inweef en kon selfs ander patrone maak!

Vroeg in my laerskoolloopban het ons in Stilfontein gewoon waar ek in ‘n dubbelmediumskool was.   Ai, wat het ek daardie dae geweet van “dual medium”!  Al wat ek geweet het, was dat die Afrikaanse kinders, die “Rockspiders” en die Engelse kinders, die “Souties”, aardsvyande was.  Ons het mekaar gedurende pouses getreiter en geterg, en op die sportveld was dit altyd ONS teen HULLE!

Die Laerskool en Hoërskool het gronde en ‘n skoolsaal gedeel, en elke Vrydag-oggend het albei skole saam saalgodsdiens bygewoon.  Hierdie byeenkomste, waar al die kinders uit volle bors gesing het was genoeg om ‘n graad eentjie te laat sidder!  Om saam met ‘n klomp mansstemme te sing was ook heeltemal nuut.  Wat my die meeste getref het, was die Afrikaanse Godsdiensliedjies wat ons gesing het : “As Hy weer kom .. kom haal Hy Sy pêrels … al die kindergesiggies, soos die sterre se liggies …” was my gunsteling.  Ek het nie mooi alles verstaan waaroor daar gesing word nie, maar dit was sò lekker om toe-oog, kliphard saam te sing!  Ek kon my indink hoe al die mooi pêrels en kindergesiggies in Jesus se Kroon sal lyk!  Vergete was die vete tussen die Souties en Rockspiders – ons het almal saam in albei tale gesing en gebid.

Linnie

27 april 2O15

LOST AND FOUND

                    “YOU NEED TO GET LOST BEFORE YOU GET FOUND”

There are quite a few songs which come to mind when I see these words, and this also sends me on a nostalgic and sometimes stressful journey which I find myself travelling.  One of the worst things I can imagine for myself, is to lose something.  I would rather throw away the item or even destroy it, before I can accept myself losing it!  Often I “lose” something, only to find it years later in the place where I had placed it for safe-keeping! 

When we were visiting our children in New Zealand, we went to a busy shopping mall during the Christmas rush. This great grandmother was babysitting little Linay while she was playing in the play-centre of the mall, and my handbag was mislaid somewhere!  What utter distress I experienced when I actually realised that it was missing : my “whole life” was inside the bag!  Credit cards, driver’s licence, store cards and everything which was dear to me – not to mention my leather purse and the bag itself!  Deep breaths and soul searching couldn’t bring to mind how I could have lost it!  What to do first?  Action one was to report it lost.  Second action was to contact hubby who was at our daughter’s house.  He was my gallant knight on a white stallion who phoned and cancelled all my cards.  The whole family was very supportive and nobody asked the all important question : HOW COULD YOU DO SUCH A STUPID THING – I reserved that question for myself! 

My whole holiday seemed doomed and very gloomy, but I decided to mentally shake myself and put

Picture from the Internet

on a smile and to bravely face the world.  Have you ever wondered whether miracles happen in these modern days?  Well a miracle certainly happened to me the following day – My bag was picked up by some wonderful angel-person in the Mall and it was handed in to security!  Feelings from utter despondence to highest elation were experienced all within 24 hours!  See-saw Marjory Daw … all in the space of a few hours!!

This morning I was rushing to go out, and dropped one of my earrings onto the floor.  Little Lolla was, as she always is, round my feet, and hey presto : no more earring!  I imagined myself walking behind her for 24 hours with a little sieve to do the necessary mining!  I felt my blood pressure plummet to tingling low, only to rise to a blushing high!  During a quick trot down the passage for last minute chores, I saw a sparkling little diamond stud on the carpet!  I guess this glittering little morsel wasn’t too appetising after all!  See-saw Marjory Daw …

I can “lose” myself in a good book, and “find” myself in a whole new world of make-believe!  I can lose my temper, and subsequently find that I am full of remorse soon afterwards! I can lose some weight, and then before I can really appreciate my slimmer body, find that I have gained it all again.  Once again : See-saw Marjory Daw!!

YOU NEED TO GET LOST BEFORE YOU GET FOUND

Linnie

26 April 2O15

LAUNDRY

We have a perfect, sunny day, and naturally, being a housewife with necessary daily chores, household washing is one of the priorities.  While hanging up the washing, I climbed into the ever-present time machine and went on one of my captivating trips. On these impromptu journeys, I find myself soaring into long-forgotten places.

Gone are the days of bending over washing troughs and using homemade soap for this task!  I remember Aunty Susie had large zinc baths for her laundry. The one for the washing had a loose-standing washing board with a ridged surface with which she used green blocks of Sunlight soap and plenty of elbow grease.  Then there was an even bigger one for the rinsing of washing.  Reckitts Blue blocks were used, and this vibrantly blue water always fascinated me.  I think that the memory of this blue water was the origin of it being my most favourite colour!

I was always enchanted to see what a gigantic process this laundry-thing entailed.  It was Mabel’s

task to perform the weekly miracles.  The clean cotton bedsheets had to be wrung dry, and this needed more than one person to perform this task.  I was too small to help, but I was amazed to see the precise teamwork required to wring them dry.  She had a hand-driven mangle or wringer which rounded off this task.  The snowy, clean sheets had to be shaken vigorously before they were hung on the washing line to dry, and part of the magic process was to put four pegs into her mouth for easy access!  The others were in her apron pocket which housed the rest.  I secretly practised this little action until I eventually mastered this special art! 

I remember Mom also mastered the art of putting the pegs into her mouth while hanging washing – she must have learned from her Mother!  I made myself useful by passing the washing to Mom, just wishing for the time to pass.  There was a very special sequence which I had to adhere to : first socks, then undies followed by shirts – these had to be hung with the bottom end over the line so that the collars weren’t unnecessarily creased!  I could then make use of my newly acquired talent of the four washpegs in my mouth!

What an achievement!

Linnie

23 april 2O15

OUR  CATS

Dougie's little Snowy

When we were newlyweds, we “inherited” a mongrel Siamese with no tail.  This Kitty was awfully fierce, and when my in-laws came to visit with their Wollie, my Kitty was, much to my consternation, banished to the bedroom with a closed door – he attacked poor little pooch!
I’m actually a doggy-person and have an allergic reaction to cat hairs.  But, that doesn’t deter the little feline creatures when we go and visit friends.  My radar attracts them like a magnet, and my lap always seems more attractive than others!

Our Siamese kitty came into our lives and naturally a suitable name eluded us.  She proved to be an excellent poacher of pigeons.  There were huge trees which brought meals to this little critter, who in turn brought them into the house.  She then proceeded to eat her offerings on our bed.  I guess she feathered our nest!  We resorted to placing a bell onto her collar to warn the birds : and thus Tinkerbell was her name! … This little bell served to entice all the birds and she became the little pied piper who called her bird friends to her!

Our Kitty had to be transported in our car when we moved from inland to the coast.  Here I must mention that Mom and I travelled in my car, and two doggies and Polly parrot in her cage were also our passengers.   Advice from all quarters streamed in and eventually out vet gave tranquillisers to be administered to her, guaranteeing a safe and uneventful journey.  This proved to be fiction, and eventually we resorted to putting her into an orange sack!  Shame … her torment and frustration caused the two of us to experience hysterical giggles and an endless nightmarish journey!

Tinkles, as she was affectionately called, settled into her new surroundings.  She disappeared one year on Guy Fawkes night when she was frightened by the fireworks.  For two weeks we combed our neighbourhood calling her, - I put up notices in all the local shops and the local vet , an advert was placed in the local newspaper and posters with her photo were posted into neighbouring folks’ mailboxes!  Tears were shed and memories were dug from the archives of our minds – we simply could not believe that Tinkles could just disappear.

We received a telephone call from a lady after two weeks, telling us that a Siamese cat has been living under a bush in her garden for several days and didn’t seem to want to leave.  We all rushed to this place, and our emotions went from total exhilaration to absolute distress!  Tinkles was paralysed in her hind quarters!  With great sadness we decided that euthanasia was the best solution, but our vet thought otherwise!  He said that we should “give her a chance”.  Well, this was a mammoth task of love and endurance for her and for us!  We had to carry her, hold her, support her and train her to walk again.  It was heart-wrenching to see this brave little kitty dragging her hind legs along.  Love and perseverance were rewarded with an almost-normal Tinkles who survived happily with only a slight limp for a long time afterward!  She was our brave little Kitty with the heart of a lion!

Later we adopted an orphan white kitty.  With much hesitation and trepidation I brought her to our home.  We had an extremely lively Cocker Spaniel, so white kitty was enclosed in the bedroom for a while.  She became known as Kattie.  In time, I discovered her to be deaf, and thus began our eventful  and exciting journey of  learning and teaching cat sign language : waving hands = get off the table; clapping hands - calling for food;  come hither hand signs = come here!  She was very happy and contented, and we all learnt a lot.

I have run out of cat stories, so we have decided that we shan’t have any more feline friends in our household!

Linnie

22 April 2O15

MY MA SE WERKSMANDJIE

Moeder se werksmandjie is vol van onthou-goed!  Stukkende sokkies, knope wat aangewerk moet word, wol, garetolletjies, spelde, en skêre.  Hierdie items voer ‘n heerlike gesprek met mekaar …

Die wit skoolsokkie kla aaneen, en haar gesanik raak meer en meer entonig : “Ek moet elke dag skool toe gaan en ek moet heeldag in die klaskamer sit en luister na die juffrou se temerige stem.  Ek word rondgeskuifel in die bedompige ou skoolskoen, en wanneer dit pouse is, word ek geskuur en geskaaf teen die swart skoolskoen wanneer Ousus uitbundig rondhardloop en speel.  Ek het maar besluit om te sorg dat ek deurgeskaaf word sodat ek ‘n rukkie in hierdie werksmandjie kan rus voordat die Moeder my weer stop!”

Die groen en wit gestreepte rugbykous sing ‘n heel ander deuntjie : “Boetie het my gedra toe hy rugbyproewe gespeel het. Ai, dit was ‘n fees om deel te kon wees van al die opwinding.  Die skare wat uitbundig geskree en gejuig het toe hy die wendrie aangeteken het, was die toppunt van my lewe!  Ek was sò spyt dat ek deurgeskaaf was en dat ek nou hier in die werksmandjie moet lê en wag totdat die Moeder my kan stop!”

Wol sê ewe selfvoldaan: “Ja, Moeder kan niks sonder my herstel nie – ek is tog ‘n noodsaaklike deel van die heelmaakproses.  Ek sien daarna uit om in die rugbykous ingeweef te word sodat ek ook deel kan wees van die volgende rugbywegstryde.”

“Aag,” sê die wit garetolletjie, “my beurt sal ook kom.  Sommer binnekort sal ek ook gebruik word om die skoolsokkie weer splinternuut te maak.  Ek weet sommer dat wanneer die werkie klaar is, my sokkie-maatjie weer nuwe moed en entoesiasme vir die lewe sal hê.  Sy sal nie meer oor Sus kla nie, en sy sal al die spelery en rondhardloop saam kan geniet!”

Die bont spul knopies wat in die glasbotteltjie is, lag en gesels so opgeruimd dat mens amper nie die ander stemme kan hoor nie.  Dit klink soos ‘n klompie vrolike vinke wat in die groot boom in die erf kwetter en rinkink!  Hulle kan nie wag om op Sus se rokkie, Boetie se trui, en Moeder se jas aangewerk te word nie.  Ek het gehoor dat Moeder beplan om ‘n pragtige naaldwerk kuns-item met ‘n groot deel van die knope en al die helderkleurige garings te maak.  Ek is seker die knope het dit ook gehoor en dat dìt die rede is waarom hulle so opgewonde is!

Moeder se werksmandjie word nooit leeg nie.  Elke dag word items bygevoeg en die stories van die kledingstukkies word àl hoe interressanter.  Nuwe gare en wol sal gekoop word en naalde en spelde sal aangevul word.

Ek is nou ‘n Moeder, en ek wonder watter stories  en klaagliedere die artikels in MY mandjie onder mekaar uitgeruil sal word!                                                    

 Linnie     21 April 2015

NAME

Ek het al baie gewonder hoe name eintlik ontstaan het.  Ek weet daar is baie tegnies-korrekte menings en stellings hierhoor, maar ek verkies om my eie afleidings te maak.

Wanneer ‘n ouerpaartjie ‘n baie spesiale naampie vir hul kleinding kies, word ure en dae deurgebring op soek na die die perfekte een (of meer as een) wat by hul spesiale bondeltjie sal pas, al is dié nog nie gebore nie.  Deesdae is die taak makliker gemaak omdat mense vroeg tydens die swangerskap reeds weet watter geslag hul baba is.  Dis samevoegings en verbuigings van bestaande familiename wat uitgedink en saamgeflans word.  Want wié wil nou eintlik hul kleinding Gottliep Casparus of Gottlepina Casparina noem!

Volgens tradisie word die manspersone vernoem en as daar net dogters was, moes die arme bloedjies verbuigings van die oupa en pa se name gekry het.  Albei my Oumas se name was eintlik mansname wat aangepas is : Dawidina Johanna en Phillippina Wilhelmina Jacoba – en toe gaan vernoem hulle sowaar weer van die dogters!  Die gevolg hiervan was, dat die moderne dogters hul name gaan verander het of net nooit vir iemand vertel het wat hul regte name is nie!    Wat is in ‘n naam -  Iets om op trots te wees of andersom?

Ek onthou toe ons voor die hele klas moes opstaan en ons volle name aan juffrou moes gee.  En om alles nog erger te maak, moes ons ons ouers se volle name ook gee.  Name word streng alfabeties uitgeroep, en die kinders spring ewe flink op : Peter James, John Paul, Mary Ann, Elizabeth.  Onthou, ek was in ‘n Ingelse skool, en die volksvreemde Afrikaanse name was iets om van te bloos.  Eers het ek my ouers se Afrikaanse name saggies geprewel ... juffrou kon nie mooi hoor nie!  Toe moes ek weer harder praat, en later tot my ontsteltenis moes ek dit nog spel ook!   Aarde sluk my in!  Toe ek groter geword het, het ek sommer vorentoe gestap en in juffrou se oor gefluister.  Nou besef ek dat die juffrouens net te lui was om op te staan, of selfs om briefies huis toe stuur om die nodige inligting te kry!  Dan sê hul ... “Teacher is always right!”

Dan kom die byname wat kinders uitdink.  Ek was in ‘n Engelse Meisieshoërskool.  Daar was nie sulke oulike byname soos in die Afrikaanse laerskole en ook hoërskole nie.  Nee, by ons was dit name soos Patroesk, Fishy, Horsey. Pinny en Brains!  Onnies het ook deurgeloop met name soos Noddy, Hoffie, Brossie, en Ivey!  Ek sien nou nog elkeen van hierdie mense in my verbeeldings-oog en dink aan daardie tye!  Ek wonder of hulle so in my geheue sou uitstaan as hulle net gewone name gehad het.

'n Roos kon geen ander naam gehad het nie – ‘n ROOS is mos ‘n ROOS! 

“What’s in a name? That which we call a rose

By any other name would smell as sweet”         

Romeo & Juliet : William Shakespeare

Linnie

18 April 2O15

WORDS

Imagine life without words!  It would be like a pool without water; or a bicycle without wheels, or a pen without ink!  I can think of many things imaginable and unimaginable which can be equally bad!

A child would undoubtedly say life would be bad without sweeties, and a teenager would say life would be bad without all electronic gadgets. An elderly person wouldn’t be able to imagine life without the health aids like a walking stick, or a hearing aid and naturally all essential medication.

I can’t imagine my life without all my family and loved ones; without those who understand me and accept me for what I am – those who accept my mood swings and who tolerate my bouts of creativity.  I can’t imagine my life without vibrant sunshine every day and the beauty of nature which surrounds me; the willingness of plants who give much pleasure after careful nurturing and water. Life would be bleak without our little Lolla!

Think of a few very confusing words : lead, wind, bass.  Then there are others : pray and prey, too and two. The whole learning process of stringing words together is an immensely challenging and exciting process which never ceases.  Have you ever thought what it would be like if there were no written words – strung together in countless sequences and which actually make sense.  One can “embroider” with words and can transform a plain set of words which can be strung together to form a vibrantly colourful string of beads or into a kaleidoscope of  enchanting hues which send one on a journey  into the land of fantasy and joy!

The Bee Gees have a lovely song :

                       It’s only words, and words are all I have

                       To take your heart away

My word, what a mouthful!

Linnie

16 April 2015

HARTSEER

Vandag is my gemoed baie vol – Ek het ‘n vriendin wat baie swaarkry.  Sy lê en veg vir haar lewe teen die kanker-monster.  Dis ‘n lang en pynlike stryd en ek wens so daar is iets wat gedoen kan word om hierdie swaar las met ander te deel.  Almal wat haar liefhet, sal met plesier daarin wil deel.  Sy was nog  altyd ‘n ware dame wat mens enige tyd deur ‘n ring kon trek -  Iemand wat enigeen as voorbeeld van lewenslus en skoonheid kan dien.

Veertig jaar gelede, het ons vriende geword.  Ons het by dieselfde skool gewerk en ons kinders was altyd beste maatjies.  Ons was drie gesinne wat oor en weer gekuier het, en die vakansies en saam-eet en kuier was sò verrykend en sommer vol “sports” – soos net ‘n klompie jonggetroudes kan ervaar! 

Die vakansie in Durbs was ‘n fees : die middernag swem in die swembad met ons klere aan was tops; die uiteet by die Chinese restaurant in Weststraat : hierdie het eindelose lagbuie en uitbundige grappe tot gevolg gehad.  Daardie stokkies was darem die beste!  Gelukkig kon die kelner die Plattelanders bietjie touwys maak.  Daarna het ons die eerste keer kennis gemaak met Don Pedro.  Ek kan nie hieraan dink sonder om van oor tot oor te glimlag nie!  Ons het see-uitsig woonstelle gehuur, en het sommer op die balkon in ons draagbare braaidrommetjie vleis gebraai : hoe ànders dan?!

In die tyd tussen toé en nòu, het ons een vriendin gesterf; ons gesinne het van mekaar weggedryf en afstande was groot.  Maar, soos die noodlot dit wil hê, het my vriendin en haar gesin Gordonsbaai toe getrek en jare later het ons ook Kaap toe getrek.  Die kinders is almal getroud en van hulle woon oorsee.  Ons kuier nie oor-en-weer nie, maar ons bly in kontak met mekaar en ons bel nog met verjaarsdae.

Maak nie saak nie – die kosbare herinneringe van goeie tye, sal altyd in my gemoed ‘n ereplek hê.  Ek haal hulle uit, en hoef hulle nie eers blink te vryf nie want hulle skitter soos diamante!

Sterkte my Maatjie!

Linnie

15 April 2015

MARBLES

I have an African Violet on the table by the patio door and I caught sight of this colourful marble in the saucer ...

This got me thinking about the games we used to play when we were children.  Yes, girls also used to play, but we never mastered the real boy-technique of holding the marble in the hollow of a bent forefinger, and being able to send marble shooting away by flicking it with a thumbnail.  We opted for the sissy-thing of tossing them underhand and then trying to hit the ghoen in the circle.  The boys were more adventurous and enthusiastic, and amid cheers and jeers, attempted to mark the opponent’s marble and chip a piece off!  This would then be a very proud trophy to take home and show to Mom and whoever else was interested.    Dougie used to ask Mom’s permission to go and “titch Thomas” in the afternoons.  (Thomas being his main opponent) I always wondered what that meant, but assumed that someday the great secret would be shared with me.  The “twaksakkie” with precious trophies was carefully guarded and hidden away from younger siblings who had absolutely NO idea of the blood-sweat-and-tears shed to obtain them!

One of my favourite pastimes was to hold a particularly colourful “alie” close to my eye and look against the bright light to see the kaleidoscope of colours ... and to turn it around, only to see a new vision of the little miracle between my fingers.  Just picture this : a little girl with scrunched up face, one eye closed, one eye open, face all creased in concentration, examining this little gem ... that was me – on my own little planet of make-believe!

I always wondered how on earth this little masterpiece was created.  In my child’s mind, I was in absolute awe to imagine that there could be such an intelligent being who could insert rainbow colours into this glass orb.  Surely, it was nothing short of a miracle.

I watched an interesting programme on TV recently, and even today with all the modern technology, the creation of these gems is really complicated and time consuming.  55 years ago it must have been even more so.

Now, this topic is making me feel really old, and hopefully I don’t sound like an oldie who has nothing better to do, than to sit and ponder days gone by.  I am fired with enthusiasm to do all my wonderful hobbies and exciting creative things which I sadly neglected while I was a working mother.

Whenever I feel a little glum or under the weather, I think of the colourful marble and the bright sunlight, and this gives me joy, lust for life and drive to conquer the day which lies ahead!

SUGAR

Sugar and spice and all things nice, that’s what little girls are made of. 

They are beautiful sweet little creatures who are just too cute for words, and who have all the characteristics of the perfect being.  Many brothers would disagree with that little verse.

My thoughts are like a passenger travelling in a train which has many stops.

My first stop brings to mind my schooldays which are many more years ago than I care to recall.  Primary school actually ... my  best friends and I belonged to that elite group, and it was our greatest joy and most daring challenge to see how many boys we could annoy to the point of aggression.  Pulling faces in class, throwing papers around, only to look as innocent and sweet as possible when old Mrs Rex turned round to face the class again.  Of course, the boys were the first guilty-as-sin culprits who retaliated after being baited, and because only BOYS would be so bold and daring to be disruptive, especially in HER class!  The appropriate punishment was naturally meted out!   Ah, the joys of being a sweet little girl!

My train of thought whizzes me to another station in my childhood :

Roses are red, and violets are blue

Sugar is sweet, and so are you

I remember that one of my most treasured pastimes as a little girl, was to page through Mom’s autograph album.  The sweet messages which were written by her special friends and family, never failed to take me on nostalgic trips to the romantic land of her childhood and youth.  Messages signed by some of her teachers; other messages were from her beaus ...  We had many enthralling discussions about them – Nick was the one who was called for duty during the Second World War, never to return home again.  Another’s heart was broken because she chose Dad above him!  And for many others, I spun many romantic tales around the authors of these messages.  I wonder happened to her autograph album?

The next stop brings me to the sugar bowl :

One of our many mischievous actions, was to “steal” sugar from the sugar bowl without Mommy knowing.  Stealthily we would creep to the kitchen and scoop the sugar-spoon full of sugar directly into our mouths, and rush out again – only to hear Mom’s warning voice from inside : “ I can see you taking sugar!”  We were convinced she could see through walls, and it was only much later that we realised that she could hear when the spoon was hastily dropped back into the sugar bowl!

Sugar is sweet ...

PERDRY

Great excitement in our family : our Granddaughter, Leo-né, our own horserider in the family, took  part in a jumping competition this morning! 

Dis Saterdag-oggend : die dag van die perdspring-kompetisie waaraan

Leo-né deelgeneem het.

  

Leo-né en Dancer : 1ste Plek

Daar was terselfdertyd ‘n lugskou net langs die veld waar die perdrykompetisie plaasgevind het, maar al die perde het hulle soos wafferse helde gedra.  Geeneen van hulle het geskrik vir die vliegtuie wat soos die oorlogjare se Spitfyers of bomwerpers geklink het nie en het gespring soos professionele perde.  Mens kon sien hoe ruiters en perde saamwerk en hoe die kinders (party groter en ander weer taamlik klein) met hul bene, voete, hande en lywe werk om met hul perde te kommunikeer.

Ek het altyd gedink mens klim maar net op die perd en ry tot by die pale en dié sal vanself oorspring.  Maar, die kenners weet van beter, en ek het ook geleer om die tegniese detail waar te neem en te waardeer.  Dan moet die ruiters ook nog kophou om die regte volgorde van die spronge te maak en dan ook om reg te sit, hande  en elmboë reg te hou, en lyf mooi regop te hou!  Dìt wil gedoen word!

Leo-né en Dancer : 1ste en 3de Plekke

Many gruelling days of practice, preparation, perspiration, repetition, and plenty of dedication were well rewarded.  Leo-né and Dancer, her best horsey friend, won first place as well as third place for their respective competitions!  We are so proud of the two of them : They performed perfectly in unison and it was a great pleasure to watch!

BAIE GELUK LEO-Né!  ONS IS ALMAL BAIE TROTS OP JOU!!

PADKOS

Padkos!  Hierdie towerwoord wat so opgewonde en uitbundig in ons kinderdae genoem is, hou soveel herinneringe vir ons uit ons kinderdae.

Die langverwagte jaarlikse vakansie by die see het uiteindelik aangebreek.  Mom pak die piekniekmandjie  en kry alles gereed – met al die heerlike, verrassende eetgoedjies waaraan ons onder ‘n boom langs die pad sal gaan smul.  Ons kon nie wag om ver genoeg van die huis af te ry, voordat ons kon stilhou nie.  Ai, ons  geneul en  kla dat ons kamtig  darem verskriklik honger is, en dat ons nie een enkele oomblik langer  kon uithou, het ons ouers tot reserny gedryf.  Uiteindelik is ons volgens Dad ver genoeg van die huis af, en ons kry die perfekte boom  waaronder ons kon stilhou.

Alles is sorgvuldig op die tafeltjie uitgepak – ons kinders trippel rond en jaag mekaar, terwyl alles mooi gereed gekry word.  Daar is toebroodjies met die heerlikste vulsels van kaas en tamatie, appelkooskonfyt en fyngemaakte eiers met mayonnaise (natuurlik nie alles saam op een broodjie nie!).  Dis darem sò lekker om sommer meer as een of twee broodjies te neem.  Skelmplies natuurlik, want wie gaan nou eintlik tel hoeveel ons eet.  Frikadelle was Dad se bestelling, gekookte eiers was Mom s’n,  boerewors was sommer almal s’n!  Ons moes net mooi deel, want onthou, die pad is nog lank voordat ons by die see sou uitkom.   Een van die flesse koffie is ook sorgvuldig tussen ons almal gedeel.  Ons bêre die ander vir die volgende stilhou.  Die karre snel verby en blaas hul toeters, en ons kinders waai en groet al skreeuend :  Ons gaan tog see toe, wê wê wê!

Daar het nie veel verander nie :  in volgende generasie se tyd is alles presies dieselfde – dieselfde padkos, dieselfde koffie, dieselfde opwinding.  Of nee ek jok, deesdae soek ons darem ook ‘n Engen-garage waar ons  takeaway Wimpie-koffie vir die pad kan koop.  Dìs nou ‘n spesiale vergunning wat nie by die padkos-storie gereken word nie!

Die lang pad see-toe is korter gemaak met ons kinders wat motorregistrasienommers moes probeer onthou.  Ons moes ook kyk wie al die syfers kon optel voordat die verbygaande kar te ver weg is.  “I spy” was ook ‘n gunsteling, en natuurlik het ons ook maar gekroek en dinge “gesien” wat ons lankal verbygery het!

In my kinderdae, was die grootste kompetisie om te sien wie eerste die see sien.  Eintlik dink ek hierdie speletjie is deur Mom uitgedink om ons kinders ‘n bietjie afleiding te bied, en om vir Mom en Dad bietjie rus te gee.

Toe ek en Fanie se kinders klein was, het ons dieselfde kompetisie gehou – met dieselfde redes as toe ons kinders was.

“I can see the sea! I can see the sea!  I can see the sea “... tot vervelens toe het ons hierdie uit volle bors gesing-skree!  En ons twee dogters nou weer : “Ek sien-die –seee! Ek sien-die-seeee! Ek sien-die-seee!”

Padkos en vakansie is sinoniem, en albei word met tere herinneringe gekoester en op ‘n spesiale plekkie in ons harte gebêre.

COFFEE

The first coffee plant was found in the mountains of Yemen.  Then by 1500 it was exported to the rest of the world through the port of Mokha in Yemen.

Thus was the birth and introduction to mankind!  How many folk have made this miracle bean part of their daily lives?

 “There are two methods of processing the coffee berries.  The first method is “wet processing”, which is usually carried out in Central America and areas of Africa.  The flesh of the berries is separated from the seeds and then the seeds are fermented - soaked in water for about two days.  This dissolves any pulp or sticky residue that may still be attached to the seeds.

The “dry processing” method is cheaper and simpler, used for lower quality beans in Brazil and much of Africa.  Twigs and other foreign objects are separated from the berries and the fruit is them spread out in the sun on concrete or brick for 2 – 3 weeks, turned regularly for even drying”  Wikipedia

Enough of technical details!  Now for the nitty gritty down-to-earth significance of the magical brew.

Ask any of your best friends what the first thing is that they desire when they wake up in the morning.  Most will say ...  COFFEE.  Not for me that time of day.  Delicious black, bitter rooibos tea gives me a good start for the day.  But, admittedly, in the vicinity of 10 am, my coffee-urge attacks me.  I feel lightheaded and a dull headache and obsessive thoughts of the “C” word overrule all other.

How many ways can coffee be made?  Well, the ordinary old instant coffee with cold milk is one boring option ... Second could be ground coffee in a plunger with hot milk.  My all-time homemade favourite is the freshly ground beans percolated, with milk which has been frothed to perfection.  This is my daily reward after I have done my chores around the house

When I walk around in one of our local shopping malls, the devilish fragrance of freshly ground coffee beckons me with its wickedly decadent twirls of aroma which waft directly to my ever-willing nose!  I take deep breaths and savour this – I cannot resist finding a table to order my daily fix!

Darn, I first have get rid of the tongue in my cheek so that I can enjoy my cuppa!  Good stuff!!

DIE  LEWE  IS  ‘N  LIED

Hier is ‘n versie wat ek geskryf het om my gedagtes oor die LEWE weer te gee

LIFE IS A JOY

This is a little poem which I wrote based on the abovementioned theme :

SONSKYN

Helder sonskyn wat oor die aarde skyn, beteken iets vir almal

Soggens vroeg wanneer die lug koel is en die gras nog natgedou is, is die skaduwees nog lank en koel.   Die grasperke is heldergroen en alles is vars en skoon.  Die strale streel liggies  die blomme en blare;  die voëltjies kwetter vrolik in afwagting van die nuwe dag wat aanbreek.

Teen twaalfuur skyn dit met mening.  Dan is die skaduwees op hul kortste.  Die middagson skyn fel en daar is nie veel skuiling vir mens en dier nie. Die dou het lankreeds opgedroog en verdamp.  Die plante wat nie genoegsame water gekry het nie, se blare hang effens - die miere en goggas werk onverpoos om hul dagtake te voltooi en die bye zoem tussen die blomme om nektar te oes.

Ek onthou toe ons as kinders die goue trompette van die  sonskyn-helder “Golden Shower” heining bygedam het.  Ons het die trompetjies afgepluk, eers seker gemaak dat daar geen miere daarin wegkruip nie, en toe die soet stropies daaruit gesuig!  Daar was natuurlik geleenthede wat van ons wél ‘n gogga of twee ook ingekry het!  Hoe smaak ‘n mier?  Wel effens branderig en effens suurderig!!  Ons het die kelkies ingeryg en sonskyn halssnoere en kroontjies gemaak.

Laatmiddag wanneer die skaduwees langer word, en die dinge van die natuur ‘n stadiger pas aanneem, word dit koeler en die skaduwees weer langer.  Dis die tyd van die dag wanneer mens die diere weer in hul krale injaag , en die tyd wanneer die melkkoeie stalle toe kom om gemelk te word.  Ouma-Ouma het nog daardie dae ‘n koolstoof gehad, en laatmiddag was die tyd toe dit gestook is om warm water vir aandbad te maak.  Die reuk  van die steenkoolrook  en die hane wat om die beurt kraai, sal altyd daaraan herinner.

Vroeg-aand is die skaduwees weer langer – alles begin teen ‘n stadiger tempo beweeg.  Dis die tyd wanneer mammas en pappas vanaf hul werk terugkeer, en tyd wanneer kindertjies opgewonde uitsien na hul tuiskoms.  Ons kon nie wag dat Mom by die huis kom nie.  Die eerste welkomwoorde wat ons uitgeroep het was :  waar is ons swieties?  Kan mens dit glo?  Mom was moeg gewerk en die pennies was maar skaars, maar elke dag was daar ‘n ietsie vir ons  in haar  sak, al was dit net vir elkeen ‘n niekkerbol of ‘n heuninggeur wilsonstoffie  ... wat sonskyn in ons lewens gebring het!

9 April 2015

We went on a trip to Namaqualand.  This is an example of one of the beautiful daisies which we saw

HOENDERS

Die hoender vorm deel van ons daaglikse lewe in baie vorms.

Heel eerste is geen ontbyt volledig sonder ‘n hoender-eier nie!  Of dit nou gebak, geroer of in die vorm van omelet is.  Ek onthou baie goed toe Ouma-Ouma haar eie hoenders in ‘n hok in hul agterplaas gehad het.  Vakansietyd toe ek daar gekuier het, was dit  my werk om smiddae die eiers uit die neste te gaan haal.  Ai, dit was vir my die grootste straf op aarde – daardie rooi hoenderhaan met sy skerp toonnaels,  sy bloedrooi kam  en kwaai oranje ogies was vir my soos ‘n monster wat net in nagmerries voorkom!  Ek moes net vinnig spring om die eiers sommer so in die sakkie wat gemaak is deur my roksoom op te lig, in te pak.  Menige dae was ek in trane, totdat Ouma darem uit die kombuis gekom het met ‘n Shoooo en Swaaiende arms.  Die probleem is gou opgelos en die eiers is toe veilig in die kombuis.  Ja, genoeg om enige mens die hoenders in te maak!

‘n Haan onder die henne ... dié is nou ‘n prentjie wat mens mooi in jou gemoed kan teken en inkleur.  Stel jou voor hoe pronk die meneertjie onder die hennetjies wat kloek-kloek  òf om weg te hol, òf om nader te staan!

Maak ‘n draai in die tuin : die hen-en-kuiken plant wat sommer self baie vermeerder sal waarskynlik iewers pryk.  Toe ek eers begin tuinmaak het, was hierdie een ‘n ou gunsteling wat nie baie versorging nodig gehad het nie.  Ek onthou die hangmandjie op die stoep, met die macrami-gevlegte tou hangmat wat van die balke af gehang het.  Die “cuphook” was so ewe skeef-skeef ingeskroef vir die doel.

Telkens toe ons kinders vir Mom kwaad gemaak het met ons ewige gestry en terg, het sy sommer die hoenders in geword en ons moes maar op eiers loop!  Maar boetie Dougie, wat maljan onder die henne was,  was ‘n regte kapokhaantjie wat gepik-pik en weggehol het.  Dan het hy met smaak koning gekraai, en ons dogters het natuurlik altyd ‘n eier te lê gehad oor sy manewales.  Daar was ook darem dae wat ons lekker saamgespeel het – om al in die rondte te draai totdat ons so dronk soos hoenders was.  Soms het ons so lekker baljaar, dat ons met die hoenders gaan slaap het.  Dit het natuurlik meegebring, dat ons soggens voor die hane kraai al wakker geword het.

Een jaar met Paastyd, het ons kinders elkeen ‘n kuikentjie van ‘n weldoener present gekry.  Dié was die allerfraaiste bondeltjies met geel donsies.  Die piepklein diertjies (elkeen met sy eie besondere naam) is met liefde en sorg vertroetel.  Snags moes hul in hul skoendoos langs ons beddens slaap.  Met tyd, het daar harde, donker stoppels tussen die donse verskyn, en hul beentjies het al langer en langer geword.  Donsies het plek gemaak vir regte egte vere, en voor ons ons oë kon uitvee, moes ons geliefde kuikentjies maar buite in Ouma se hoenderhok gaan woon!  Maar, ons hét darem die vreugde van die Paaskuikens ervaar!  Ek dink Mom was baie verlig toe ons die volgende jaar sjokolade paaseiers verkies het wat in kleurvolle blinkpaper toegedraai was.

Nou het ek my eiertjie gelê!                                                           8 April 2015

Taal : 7 April 2015

TAAL

Moedertaal : Is dit die taal van jou moeder, of die taal wat jy van kindsbeen af ken?  As jou moeder Afrikaans en Engels was, wat kan dan beskryf word as jou moeder se taal?  As dit die taal is wat jy van kindsbeen af ken, kan ek dalk sê ek is Engels gebore en Afrikaans ingesout, en nou volwaardig ‘n tweetalige mens.  Lekker deurmekaar, né!  Dan begin die siklus weer van voor af : watter taal kan ons dogters as Moedertaal beskou ...  die wiel draai aanhoudend!

My  Moeder

Om tweetalig te wees, kan nogal interessant wees.  Ek weet nie eintlik in watter taal ek droom nie : Engels of Afrikaans – maak nie saak watter een nie.  Wanneer ek bid, is dit in Engels; wanneer ek Bybel lees, voel ek gemaklik in Afrikaans, maar ek het steeds my Engelse Bybelvertaling waarop ek kan terugval wanneer ek so voel. 

Gewyde liedjies wat ek gesing het as kind, sal my altyd bybly (ons het sommer àl die versies in die Sondagskool en Kerk gesing).  Nou nog bring dit ‘n gevoel van heimwee terug in my gemoed wanneer daardie Hymns oor die radio gesing word.  Ja, ons luister nog radio – en ook die gewyde programme wat al hoe skaarser geword het!  Baie van die Hymns laat situasies en mense binne ‘n oogwink deur my gedagtes flits.  Dan kan ek verstaan hoe hulle kan sê dat as ‘n lewensbedreigende krisissituasie dalk opduik, jou hele lewe binne breuke van sekondes terugflits.  Nouja, hierdie Hymns doen dieselfde vir my – party laat my glimlag, en ander bring trane van herinneringe in my oë.

“All People that on Earth do dwell ...”  Ou Mr Heath was die Superintendent van ons Sondagskool, en elke Sondag was dit die openingslied – so op ‘n stàdige pas wat met mening op die vals klavier begelei is.  Dit was ellendig vir ons kindertjies om so lank te  sing, nog voordat die Sondagskool eintlik begin het!  Dan staan ek nog en bekommer my omdat ek nie die gegewe teksversie vir die dag geleer het nie.  Hoe kan hulle dan sê kinderdae is dae sonder stres en kommervry?

Ek kan nie Psalm 23 met sy deskant in die Kerk sing sonder om dit so saggies in Engels te sing nie!  Ag, dis maar net so ingebore en diep in my wese ingeprint.

Girls High in Pretoria se Vrydag-oggend saalbyeenkomste was aanskoulik.  1 200 meisiestemme wat uit volle bors hierdie Psalm in verskillende stemme sing, was genoeg om enigeen hoendervleis te gee.  Té lekker!

Mens kan borduur met taal en woorde : Die hond spring.   Die swart en wit kolletjies hondjie spring uitbundig en opgewonde op teen sy baas se bene wanneer dié by die huis aankom.  ‘n Gewone swartbord van woorde kan omskep word deur ‘n helder en kleurvolle tuin van woordbeskrywings wat mens met vreugde en afwagting verder wil lees.

Dìs ‘n paar van die wonders van TAAL                                                  7 April 2015

Bestanddele : 7 April 2015

BESTANDDELE

Neem bestanddele : meel, bakpoeier, suiker, eiers, kookolie.  Twee verskillende mense kan iets volgens hul eie keuse en smaak hieruit skep.

Die eerste persoon, wat nie eintlik van soetigheid hou nie, sal waarskynlik botterbroodjies wil maak.  Haar verhoudings van meel en suiker sal noukeurig uitgemeet word, en dan sal die ander bestanddele in die regte hoeveelhede daarop volg.  Net effens sal dit gemeng word voordat dit versigtig op ‘n meelbestrooide oppervlakte uitgerol en met ‘n koekiedrukker uitgedruk word.  Die botterbroodjies word dan liggies met geklitste eiergeel geverf sodat daar ‘n goudbruin kors gevorm word met die bak daarvan.

Die tweede persoon, wie se voorkeur soeter gebak is, se keuse sal wees om ‘n heerlike sponskoek aanmekaar te slaan.  Versigtig sal die meel en bakpoeier gesif word.  Die olie en eiers sal geklits word en dan sal die droë bestanddele bygevoeg word.  Weer sal hierdie beslag goed gemeng word voordat dit in ‘n gesmeerde koekpan geplaas word om te bak.

Elke oggend wat aanbreek, kan vergelyk word met die bestanddele wat voor die twee dames geplaas is.  Sonskyn, hemelblou lug, groen gras, voëltjies wat kwetter en helder, kleurvolle blomme wat mens sal groet.

Een persoon sal buitentoe strompel met dowwe, nikssiende oë wat met alles foutvind.    Die mond wat op ‘n plooi getrek word, sal geen vreugde kan wys nie.  Die son sal té warm skyn, die bome verloor hul blare op die nuutgeharkte grasperk, en die raserige voëltjies gee hoofpyn.  Die blomme wat helder blom, gaan tog môre verwelk, so daar gaan nie moeite gedoen word om vandag water te gee nie.

Nommer twee gaan na buite.  Met oop en helder oë word die wondere van die Natuur opnuut waargeneem en waardeer.    Die helder blou lug wat so skoon en vlekkeloos lyk, herinner aan ‘n skoon blad waarop die gebeure van die dag geskilder kan word.  Die kwetterende voëltjies wat heen en weer tussen die bome en blare rondvlieg en nessies bou, word raakgesien, en die voëlbad en  kosbak word vir hulle hervul.  Die blare wat vandag geil en groen is, sal waarskynlik binnekort verkleur – dan word dit herfs, wat in volle majesteit in al die skakerings van goud sal seëvier!  Die geil en kleurvolle blomme word met liefde versorg en die dooie knoppe word verwyder om plek te maak vir nuwes.  Water word gegee, want die dag sal waarskynlik warmer word – môre is nog ‘n dag wat weer die vrugte van vandag se liefde en sorg sal dra.

Ek kan nie help om vergelykings te tref tussen die twee baksters, die optimis en die pessimis nie.  Mens kan kies om botterbroodjies of heerlike sponskoek te bak.  Mens kan kies om soggens al die negatiewe dinge van die dag raak te sien, of mens kan die optimis wees wat àlles met dankbaarheid en vreug  ervaar!

Wie sal ek vandag wees?  Die keuse is myne!

7 April 2015

Die mooiste gawes van die Natuur!!

Sop : 6 April 2015

SOP

 Watter keuse is myne?

Dalk  is dit ‘n pot dik lensiesop, soos in die Bybel se dae, toe Esau sy eersgebornereg aan Jacob verkoop het in ruil daarvoor.  Hierdie sop moes darem maar heerlik geruik het nadat hy doogmoeg en uiitgehonger uit die veld teruggekeer het!  Ja, deesdae se lensiesop sal seker nie naby daardie reseppie van Jacob kom nie.

Of dalk is dit dik ertjiesop met die gebruiklike spek daarin.  Dit het al menige mense laat kwyl van lekkerkry,  nadat dit heeldag op die koolstoof geprut het en die geure daarvan dwarsdeur die huis getrek het.

Dan is daar boontjiesop -  natuurlik ook met lekker spek gemaak.  … Noodsaaklik om die “musiek” uit die bone te spoel anders kan dit ontploffings veroorsaak!

Heerlike dik groentesop of dun waterige groentesop?   Wel, die lekker ryk, dik en heilsame groentesop is darem maar vir my die lekkerste van almal.  Twee sappige “shinbones” met genoeg vleis en murg is noodsaaklik.  Dan ‘n verskeidenheid groente van eie keuse.  Soms is dit regte egte sopgroente soos ons in die oudae geken het …  nee, nie regtig so nie, want waar kry mens deesdae witwortels en rape in die bondel sopgroente saam met ‘n stewige handvol seldery en pietersielie?  Nogal ‘n tiekie se sopgroente soos ek uit my kinderdae onthou.  Mom het altyd, met haar fyn humorsin, gesê : “Nie te veel pampoene nie!”   Deesdae is dit sommer ‘n paar wortels, ‘n aartappel of twee, ‘n ui, selderyblare en ‘n klein  bossie pietersielie.  Nogal voordelig om so dan en wan die yskasdeur oop te maak om te kyk watter rykdom en mengelmoes van groentes daar die week oorgebly het van daaglikse kooksels.  Oorblywende slaai is ook ‘n goeie aanvulling!  Dit moet lank  op die stoof prut sodat die sopvleis sommer van die sopbene afval, en die groente moet die sop vanself dik kook!

As die groente dalk die sop nie dik genoeg maak nie, kan mens altyd die donderstokkie nadersleep (of mens kan dit  zirrts, soos ons dit in ons huis noem)!

Natuurlik moet die kastrol sop groot genoeg wees om so twee of drie margarienbakkiesvol vir die vrieskas oor te hou.  Dis nou vir die dae wanneer mens se kreatiewe daaglikse spyskaarte opgedroog het, of selfs wanneer mens net effens lui is om baie moeite doen.  Gelukkig is Manlief baie dol oor sy sop!

Daddy het altyd sý sop so slurp-slurp met sy lepel uit die sopbord geniet!  Nou-nog, sal ons nie sop kan geniet nie sonder om met ‘n vonkel in die oog, ‘n paar lepelsvol te slurrrp in herinnering aan ons oorlede Dad !

6 April 2015

Lolla : 5 April 2015

LOLLA

Ons kleine Lolla is nou pens en pootjies in ons  lewe!  Was nie àltyd so nie …

Chippy en Snowy was al baie oud en ons moes noodgedwonge, vol hartseer  en rou, hulle op dieselfde dag groet om ‘n pynvrye lewe in die hondehemel te hê.  Geen honne meer vir ons nie, was die eenparige besluit van ek en Manlief .

Nouja …

Eendag was Manlief baie besig in sy studeerkamer.  Bloekomboom-koop-en-verkoop aanlyn plekkie was heeltyd oop,  Ek stap so ewe ongeërg daar verby en sien iets van honne.  Mmm  Ek sê ook maar niks nie.  Volgende keer sien ek ‘n uitdrukstuk op sy lessenaar : Miniatuur maltesers te koop.  Mmm … ek sê ook maar niks nie.  Weer ‘n draai gaan loop en die volgende dag is die advertensie met rooi omkring.  Dié lê bo-op al die ander papiere! …  mmm ek sê ook nog niks nie!  Ek kon natuurlik nie meer stilbly nie – kom ons gaan kyk net hoe hulle lyk, sê Manlief.  Nouja, met noukeurige padbeskrywings en selfoonoproepe wat die pad na die plaashuis amper doer in die gopse aandui, kom ons darem daar.

Daar was twee wit bolletjies wol!  Onthou, ons KYK maar net!  Een van die tweetjies was baie voor op die wa, en het ons harte gesteel!  Toe kyk ons nie meer nie, maar het ‘n beursie vol geld gehoes om haar in ons huis te werwelkom.

Nou is sy ons aftree-kind.  ‘n Maksi-miniatuur malteser met ‘n groot hart en ‘n laaang tong -   die enigste bederfkindjie in ons huis, en sy kry al die liefde wat ons altyd op ons kinders uitgestort het toe hulle nog in die huis was.  Sy verstààn natuurlik alles wat ons met haar praat, en praat ook terug.  Pens en pootjies diep in ons harte het sy gekruip, en ons is salig gelukkig.

Ja, dit kom maar van kyk!!

Lolla wat 'n hondelewe ly!

5 April 2015